Wave Gotik Treffen 2016, Larske zijn eerste festival

Vele verklaren ons waarschijnlijk zot, een kindje van 8 maanden meenemen naar een festival. Maar het was ofwel hem meenemen met de bijhorende beperkingen ofwel niet gaan. En Wave Gotik Treffen is natuurlijk niet zomaar een festival: meer dan 200 Künstler, zoals ze het noemen, en evenementen/fuiven verspreid over 5 dagen en over 35 locaties. Zie verslagen van vorige jaren: Wave Gotik Treffen 2015 en Wave Gotik Treffen, deel 1. Dat willen we niet missen!

WGT is voor ons eigenlijk vakantie, dus pakken we gewoon dit jaar onze zoon mee op vakantie (iedereen gaat toch met het gezin op vakantie?). Om het ons gemakkelijk te maken hebben we een appartementje gehuurd, vlak in het centrum van Leipzig. We hadden wat schrik, we wisten niet hoe het appartement eruit ging zien. Maar van het moment dat we de deur openstaken waren gerustgesteld. Een ruim appartement, met elektrische rolluiken om het volledig donker te maken en een keuken (met frigo en microgolfoven voor de papflesjes). Larske zijn bedje kunnen we een beetje afzonderen, zodat we toch nog een beetje tv kunnen kijken of lezen ’s avonds.

Een andere schrik was of we de lange autorit zouden overleven, meer bepaald of Lars zo lang zal willen stilzitten, met enkel zicht op de achterzetel. Maar Larseman is heel flink geweest, zelfs toen we maar geen stopplaats vonden om zijn flesje te geven, bleef hij vrolijk spelen. Gelukkig dat hij ’s morgens niet veel honger heeft. Hij is duidelijk graag in Duitsland en fan van de Deutsche Autobahn (als het vooruit gaat tenminste).

We moeten ons natuurlijk aanpassen, we zijn niet langer vrij om te gaan en staan waar we willen. Larske kunnen we niet overal mee naar toe sleuren, dus spreken we af dat we afwisselend naar optredens gaan. Al heeft de Snoop wel chance, er zijn weinig groepen die mij aanspreken dit jaar. Dus mag hij meestal ’s avonds weg. Maar ’s morgens is Larske er natuurlijk weer, die houdt er geen rekening mee dat zijn papa wat later thuis was. Al slaapt hij tegen de maandag al wat langer, heel zijn ritme ligt tegen dan overhoop.

Na ons te installeren in het appartement, wat heel vlot verliep aangezien de auto in de parking op hetzelfde verdiep staat, moesten we eerst ons festivalbandje ophalen. En net zoals andere jaren was het uren (zonder overdrijven) aanschuiven aan het Centraal Station. Dat zagen we niet zitten, zeker niet met Larske, dus gingen we later wel ons bandje ophalen. Dan maar voor een traditionele openingspint, op het terras van de Moritzbastei. Daar aangekomen zagen we net enkele zwartzakken een rij vormen. Duitsers vormen niet zomaar een rij, dus bij nader inzicht, hadden ze daar net een kassa geopend om festivalbandjes af te halen. Vlug in de rij staan en na 5 minuutjes hadden we ons bandje, wat was dat een geluk. Dat verdient een grote pint!

Het is dit jaar de 25e editie en voor mij toch ook al de vijfde. Speciaal om dat te vieren werd een grote openingsavond georganiseerd in Belantis, een pretpark net buiten de stad. We passeren daar elk jaar om Leipzig binnen te rijden en het trok ons altijd aan. Vorig jaar dachten we zelfs even om het te bezoeken toen we een dag eerder vertrokken. Ik was toen echter zwanger, veel genot ging ik er niet aan hebben. Ik zou op weinig attracties mogen en de Snoop zou er niet op durven. Een betere opening kon dus niet voor mij: attracties die tot middernacht open zijn. Er waren ook verschillende fuiven, voor elk wat wils. Een pretpark in het donker, dat vol loopt met zwart volk, dat is uniek. Ik wou dat zeker meemaken. De Snoop is niet zo’n liefhebber van spectaculaire attracties, maar wou het toch zien. Dus pakten we Lars mee, in de hoop dat hij in de buggy zou slapen. En dat lukte, zelfs tijdens het vuurwerk bleef hij rustig verder ronken.  Ondertussen zat mama op de spectaculairste rollercoaster dat ze tot nu toe heeft gezeten: recht omhoog, recht naar beneden en ontelbare keren over kop. En dat in het donker. We moesten er 1 uur voor aanschuiven, maar het was het waard. Bleef dus niet veel tijd over voor een andere attractie, al konden we niet weerstaan aan de lokroep van de grote piramide mét wildwaterbaan. Je wordt met een lift tot in de top van de piramide gebracht en van daaruit vlieg je een waterval van 30m naar beneden om in een draaikolk terecht te komen. Kriebels in de buik verzekerd!

Op vrijdag zakken we, na een lekker ontbijtbuffet van 6 euro in de Hundertwasser, af naar de Agrahal, het kloppend hart van WGT om alvast wat ‘zwart’ te shoppen. Of beter: onze al uitgebreide CD-collectie nog verder uit te breiden. En dat moet op dag 1 want later kan het zijn dat de Snoop niet meer vindt wat hij zoekt. Jaja, nog altijd CD’s die hij dan zorgvuldig via zijn computer op zijn Ipod kopieert, want de mediaspeler in zijn auto werkt niet meer met CD’s. Al moet ik wel toegeven dat de CD-speler in onze living toch enkel voor de radio en zijn CD’s gebruikt wordt.

En de Agrahal, dat betekent ook ‘flanieren’. De speciaal opgedirkte festivalgangers komen daar voorbijschrijden in hun schoonste gewaden, met plezier poseren voor elkeen die hen om een foto vraagt. Ze doen dat trouwens de hele stad door, voor sommigen is WGT dan ook één groot verkleedfeest (zie verslagen vorige jaren). Maar dit jaar was de Snoop zelf heel trots om met zijn zoon te flanieren op de Flaniermeile. En hij liet zich gewillig fotograferen, weliswaar door zijn eigen vrouw.

 

De optredens die ik wil zien, zijn bijna allemaal in Heidens Dorp. Ook wel niet echt toevallig, gezien daar vooral de groepen met folk- en middeleeuwse inslag spelen. En goed ook, zo kan ik samen met Larske toch wat optredens doen, met zijn grote groene koptelefoon op natuurlijk. De optredens zijn daar in open lucht, hem die donkere veel te luide concertzalen insleuren, zal niet zo goed zijn voor hem. De afstand tussen de Agra en het Heidnischer Dorf blijkt trouwens ideaal om Lars in slaap te wiegen. We kennen hem ondertussen al: als hij moe wordt, begint hij te neuten en dan is het kwestie van even met de buggy door te stappen. Al gauw is hij dan aan het dutten. Het Heidens dorp is ook groot genoeg om met de buggy blijven toertjes te maken. Een ideale plaats voor met een baby: je kan hem gemakkelijk op een dekentje laten spelen, desnoods wat verder van het podium, terwijl je geniet van de muziek. En voor de mama en papa een grote keuze aan lekker eten en drinken, met rabarberwijn op kop natuurlijk. Op vrijdagavond ging ik op advies van mijn zus Cultus Ferox zien. Krayenzeit kwam er voor en klonk eigenlijk wel al goed, lekker folky. Cultus Ferox begon goed, maar werd wat langdradig,  er stond teveel volk op het podium die elk nog eens hun zeg wou doen, dat het begon tegen te steken. Dan maar naar het appartement met onze Larseman, het ventje moest dringend in zijn bed en slapen in de buggy zat er toen precies niet in.

Zaterdag was het dan tijd om te shoppen, alweer, maar deze keer niet in het zwarte gamma. Een speelgoedje en zomerkleertjes voor Larseman, nieuwe trui en T-shirt voor de Snoop, zelfs een paar nieuwe schoenen. Anders heeft de Snoop geen tijd om te shoppen, dus moet dat tijdens het verlof. En aangezien we dan altijd in Duitsland zijn, shoppen we ook in Duitsland. Ook ik deelde mee in de shoppingvreugde: een kleedje van Blutgeschwister, mijn favoriete merk, kleurrijk en bijna exclusief te verkrijgen in Duitsland in hun eigen boetieks.

Om toch nog wat WGT-sfeer op te pikken (al houden de winkelstraten en degene die er door flaneren die sfeer wel hoog) gaan we naar Wonnemond, het middeleeuws marktje boven op de Moritzbastei. Maar er ging zo’n frisse kille wind die dag, dat het er maar triestig was. De huisband Nachtwindheim zat er ook maar verlaten bij. Ook op het terras van de Moritzbastei, waar het normaal aangenaam vertoeven is, zaten alleen nog enkele verkleumde WGT-ariërs.

We hebben al twee avonden getsjoold met ons ventje. Op zaterdagavond was het tijd om hem eens op een vroeger uur in bed te steken. De Snoop ging nog enkele optredens zien, dus mama gaat eerst lekker op restaurant met haar zoon en trekt zich daarna terug op het appartement. Om het Eurovisiesongfestival te zien: zoon in bed, mama met zakje chips en schuimwijn. Pure kitschavond, al vermoed ik dat de Fetishfuif hier wat verder ook een hoog kitschgehalte heeft. En net zoals vorig jaar haalt de Duitse inzending quasi geen punten, de Belgen doen het toch wat beter.

WGT, dat is naast muziek, ook een groot aanbod van musea die hun deuren gratis openzetten voor dat zwart volk. En speciaal voor het 25e WGT vond er in het Stadtgeschichtliches museum een tentoonstelling rond 25 jaar WGT plaats. Zondagmorgen is dan een ideaal moment om een museumpje te doen, tussen ons ontbijt (mama en zoon gaan samen ontbijten terwijl papa nog wat slaapt) en het middageten van Larsemannetje. Het gaat natuurlijk om het ontstaan van WGT in de toen nog DDR, en hoe het WGT van 800 bezoekers met enkele groepen en DJ’s, uitgegroeid is tot het grootste Gothic event in de wereld, met meer dan 20.000 festivalgangers (en nog meer onofficiële). Natuurlijk konden een aantal gadgets uit de scene niet ontbreken: doodskisten, grafstenen,… al nuanceren ze wel de clichés.

Zondagmiddag, dan is het tijd voor de jaarlijkse Belgenmeeting in het Heidens Dorp. Normaal een gezellige picknick met wat eten en drinken, muziek op de achtergrond. Met vrienden afspreken en nieuwe Belgjes leren kennen. Dit jaar was het echter beperkt, het weer zat echt niet mee. Ipv picknickdekentjes spreiden en languit in het gras te liggen was het vooral schuilen onder paraplu’s. Maar dan wel met een fles rabarberwijn natuurlijk, regen of niet, dat gaat er altijd in. En Larske kreeg er een nieuwe vriend bij.

Het programma wordt altijd maar op het laatste moment vervolledigd. Dit jaar zijn er zelfs nog de laatste dag groepen toegevoegd, zo laat zelfs dat deze groepen bij onze laatste update van de app (woensdagavond) ontbraken. Gelukkig is de Pfingstbote, het dikke luxueuze programmaboek, dat dit jaar nog meer blinkt dan andere jaren, wel up-to-date. Zo ontdekten we Welle: Erdball op zondagavond in het Kohlrabizirkus. En onze overeenkomst indachtig, mocht ik van de Snoop gaan. Eindelijk eens een avondje weg, zonder Larske, naar een groep waar de kans op dansen vrij groot is. De Snoop heeft wel ingeleverd op een concert van My Dying Bride. Even leek het alsof het toch nog in het water zou vallen. Dit jaar was het moeilijk om sommige concertzalen binnen te geraken voor een optreden, zeker het Kohlrabizirkus. Dus op tijd vertrokken, maar toch stond er al een lange Schlange (Schlange stehen = in file staan, iets wat de Duitsers graag doen aan de ingang of zelfs aan de toog). Verontrustende berichten kwamen: zaal was vol, niemand ging nog binnen geraken. Ik was in tweestrijd: moest ik blijven aanschuiven met het gevaar dat ik toch niet zou binnen geraken of keerde ik terug zodat de Snoop toch nog naar My Dying Bride zou kunnen gaan. Mijn geduld werd toch beloond, op een bepaald moment werd nieuw volk binnengelaten, en alhoewel er zeker 400 man voor mij stond, raakte ik ook binnen. Om dan vast te stellen dat het helemaal niet zo bomvol stond. In tegenstelling, ik kom zonder veel drummen of stoten tot bijna vooraan het podium. Honey en zijn gevolg van Welle: Erdball waren in vorm, zoals we dat al gewoon zijn. Hun nieuwe song ‘1000 Engel’ klinkt leuk, en werd gevolgd door de klassiekers Commodore 64, Der Telegraph, Arbeit Adelt!… En natuurlijk werden vele ballonnen het publiek in gegooid bij Schweben, Fliegen und Fallen. Met het bisnummer ‘Monoton und Minimal’ krijgen ze iedereen, ook ik, nog een laatste keer aan het dansen.

Op maandag staat de Schlemmerbrunch in de Barfusz traditioneel op het programma. Zoals elk jaar eten we ons dan ziek, tussen de andere zwartzakken en de familiefeesten, om dan even te gaan uitpuffen op ons hotelkamer. En ondertussen Larsemannetje eten te geven en een middagdutje te laten doen. Dit laatste is natuurlijk nieuw van dit jaar, maar toch zo welkom.

’s Namiddags trok ik dan weer met Larske naar het Heidens Dorp voor nog wat
rabarberwijn en vooral optredens van Versengold, Erik Fish en Coppelius. Versengold bracht moderne Deutsche Folk, iets harder dan dat wij in Dranouter gewend zijn, maar het smaakt mij wel. Bovendien kwam de zon er weer net door, en dat deed deugd na enkele koude duistere dagen (ja, ik ben geen echte zwartzak, ik hou meer van de zon).

Erik Fish, de zanger van Subway to Sally, had wat vrienden meegebracht. Het werd een ingetogen optreden, heel aangename luistermuziek. Ideaal als achtergrond, Larske lag heel het concert te spelen in een hoekje van het terrein, daar waar er net nog een streepje zon was. En vertederde met zijn plezier alle voorbijgangers. Toen de muziek wat pittiger (meer folky) werd, stonden we samen te dansen. Ja, Larseman is ook meer een folkie, hij vond die muziek precies wel leuk.

Als afsluiter van het Heidens Dorp en WGT 2016 trad Coppelius nog op. De mannen die met enkele klarinetten (en natuurlijk een zware ritmesectie) de weide in vuur en vlam zetten. En dan was het tijd om terug naar ons appartement te gaan met Larske, het was ondertussen al donker. Om WGT nog in schoonheid af te sluiten mochten we elk nog eentje gaan drinken met de vrienden in de Moritzbastei. Ik ging voor de eerste shift en ging dan de Snoop gaan aflossen als oppas van Larske (en om toch wat te slapen). Zo was ik toch ook nog eens een pint (lees halve liter Hefeweizen) gaan pakken.

Dinsdagmorgen was het auto inladen en terugreis aanvatten. Al ging die terugreis niet zo vlotjes. Ook Larsemannetje vond dat het genoeg was. Maar al bij al is het heel goed meegevallen, Wave Gotik Treffen met een baby van 8 maanden. Volgend jaar opnieuw, al zal Larske dan wel al ferm veranderd zijn.