Ik maak elk jaar een kalender met foto’s van het voorbije jaar, meestal gekoppeld aan de maand waarin ze getrokken zijn. Op de kalender van 2010 had ik op de voorpagina ‘hoera, het is 2020!’ gezet. Wat waren we blij toen 2019 gepasseerd was, voor ons persoonlijk een zwaar jaar, door medische problemen met Lars. De eerste helft van het jaar zaten we bijna wekelijks in het ziekenhuis met hem, voor onderzoeken, testen en zelfs kleine operaties (poliepen weg en buisjes in zijn oren). Uiteindelijk toch de juiste medicatie gevonden en de 2e helft van het jaar waren de zorgen al wat minder.
Maar toch waren we blij dat dat jaar 2019 voorbij was. Een nieuw jaar met hopelijk minder zorgen, dat zag er toch naar uit. We hadden enkele optredens op het programma staan, ook de traditionele (traditie voor ons) festivals. We zouden zelfs onze jaarlijkse uitstap naar Wave Gotik Treffen in Leipzig combineren met een weekje Berlijn en Dresden, trip door het vroegere Oost-Duitsland dus. Nog even profiteren van de vrijheid zolang Lars nog niet schoolplichtig is. We zouden dat al plannen terwijl Lars in de 2e kleuterklas zat, moest er iets mislopen, dan heb we nog een jaar om het nog eens te proberen.
Ik moet niet veel uitleggen dat de trip en ook het festival niet doorging. Ook andere festivals en trips vielen in het water. Al hielden we ons wel vast aan dat ene weekend Keulen, 7 & 8 maart. Een weekendje zonder Lars, shoppen, concertje meepikken, van cultuur doen, gaan eten,… Het concert was van Mono Inc., het tweede van hun pas begonnen tournee. Er werd al extra handen gewassen, alcoholgel was mee, we hielden wat afstand (stonden achteraan in de concertzaal, niet tussen het volk vooraan), maar het ging nog door. De zanger lachte nog wat met dat Chinese virus, het lachen zal hem enkele dagen later toen de rest van hun tournee uitgesteld werd, wel vergaan zijn. Voor de rest was het opvallend rustig in Keulen, toch in het hotel en de omliggende hotels. We moesten zelfs in het aanpalende hotel (van dezelfde keten) gaan ontbijten, omdat het de moeite niet was voor het hotel om zelf ontbijt te voorzien. Voor ons betekende dat een groter buffet voor dezelfde prijs, wij content. Op zondag (8 maart) gingen we eindelijk eens het Ludwigmuseum bezoeken in Keulen. We zijn er al zo vaak gepasseerd, maar nog nooit bezocht (*schaamrood*). En hop, weer geluk, het was ‘internationale vrouwendag’ en ik mocht gratis binnen. Achteraf nog eens goed gaan eten in mijn vent zijn favoriete restaurant Mongo’s, we hadden het er goed van genomen. Gelukkig maar, want enkele dagen later was het helemaal gedaan met optredens, gaan eten, shoppen, musea doen of zelfs naar Duitsland gaan.
In februari hadden we ook al een decadent pretparkweekend achter de rug. Rond de verjaardag van mijn man (15 februari) proberen we meestal op weekend te gaan. In 2020 was dat naar Nederland, Landalpark De Schatberg. Op vrijdag gingen we eerst naar de Efteling, ons favoriete pretpark waar het op een doordeweekse dag lekker rustig is. Op zondag kon Lars zich volledig uitleven in Mattel Play, tegen onze verblijfplaats, een indoorspeeltuin in thema van Bob De Bouwer, Thomas De Trein,… Voor maandag zochten we nog iets om te doen, gewoon onze valiezen pakken en direct naar huis rijden, daar hadden we geen zin in. Maar daar in de buurt (of onderweg) was er niets interessants open op een maandag in februari, geen museum of andere activiteit. Behalve Toverland, daar enkele kilometers daar vandaan. Twee pretparken én een binnenspeeltuin in 1 weekend vonden we eigenlijk een beetje teveel van het goede, maar achteraf zijn we toch content dat we het deden. Voor de rest van het jaar hebben we geen pretpark meer moeten doen, dus zo decadent was het uiteindelijk niet. En Lars had de tijd van zijn leven.
Ondertussen besef ik nog meer dat we moeten meepikken wat we kunnen, want het kan rap omslaan. We hebben volop genoten van die twee weekends, die pakken ze niet meer van ons af. En onze geplande trip Berlijn-Dresden-Leipzig ging uiteindelijk niet door natuurlijk, maar net voor onze jaarlijkse vakantie in Kell-am-See (ook al geboekt voor heel dat coronagedoe) werden de grenzen weer geopend. Normaal combineren we ons ‘groot’ verlof met een weekje weg en een weekje Gentse Feesten. Dat laatste was ook al afgelast en thuis hadden we (ik toch) ook al genoeg gezeten. Staycation is overschat, zeker als je al maanden thuiswerkt en door het goede weer in het voorjaar maximaal van je tuin kon genieten. We grapten al langer om nog eens terug naar het Zwarte Woud te gaan, waarom niet nog een extra trip aan ons weekje hangen? We waren er toch dichtbij en je moet grijpen wat er te grijpen valt, zeker in deze periode. Gelukkig nog net vooraleer het groene-oranje-rodezone-systeem ingevoerd werd. En zo werd het nog een extra mooie vakantie.
Dit nare jaar had nog een medisch staartje voor mij. In september belandde ik voor de eerste keer in het ziekenhuis met een ontsteking in mijn buik. Na enkele scans en onderzoeken viel het verdict voor de ‘grote operatie’. Mijn endometriosebeest stak weer de kop op en om van mogelijke volgende ontstekingen en andere ongemakken voorgoed verlost te zijn werd een hysterectomie voorgesteld. Ik wist wel dat dat er ooit in zat, dus in 2020 was het zover. Och ja, beter nu, nu dat er voor de rest toch niets te beleven valt: geen optredens (om naar te kijken of zelf te geven), geen repetities of andere feestjes. Nog net voor de 2e golf (oef) werd ik geopereerd, een openbuikoperatie, met minstens 2 maanden herstel. Het was zwaar en er waren wat complicaties (zoals ’s nachts met de ambulance op het spoed belanden met een geblokkeerde maag), maar ik ben nu wel bijna volledig hersteld en voel me inderdaad beter dan tevoren, zoals de dokter me beloofd had. In 2021 kan het alleen maar beter gaan.
Dus vorige week maakte ik een kalender voor 2021, net op tijd voor nieuwjaar, maar eigenlijk niet helemaal overtuigd, want waarom hebben we een kalender nodig? Veel is er nog niet gepland, behalve enkele doktersbezoeken. Ook de vulling van de kalender met foto’s van het voorbije jaar was maar povertjes. Zowel het voorjaar als het najaar beperkte de uitstapjes zich tot wandelingen (in de buurt, in het bos) en toen het mocht enkele keren naar Pairi Daiza. In de zomer had ik wel wat meer keuze en gelukkig hebben we net voor mijn operatie nog een leuk weekendje gehad in Zutendaal, opnieuw, carpe diem.
Onze kalender voor 2021 staat dus nog leeg, normaal vul ik direct de traditionele festivals in, de geplande concerten (zowel op als voor het podium), plannen we al weekendjes en staan er in januari veel nieuwjaarsdrinks en zo op het programma. De nieuwjaarsdrinks en -feesten een jaartje overslaan kan misschien geen kwaad, dan heb ik geen excuus om mijn gezond-eten-voornemen met de voeten te treden. Maar het is toch een raar gevoel voor iemand zoals ik, die graag alles gepland ziet. En vooral om iets te hebben om naar uit te kijken. Zal onze geplande Duitslandtrip van vorig jaar nu dit jaar wel kunnen doorgaan? De hotels konden we alvast verzetten naar dit jaar, maar nog langer?
Een kalender vul je natuurlijk zelf, plannen kan je nog altijd maken, ook nu, al zijn er enkele beperkingen. Een familiefeest wordt vervangen door een raambezoek aan mijn pasgeboren metekind. We zullen wel eens meer een museum doen dit najaar, tegenwoordig moet je dat ook al vooraf plannen. En dat jaarlijkse weekendje in februari zal niet in Duitsland of Nederland zijn, maar aan onze Belgische kust, in een appartement met zicht op de zee. Voilà, al een beetje gevuld en we kunnen toch naar iets uitkijken. De rest van het jaar zal dan ook nog wel gevuld geraken…
Pink probeert uit 