Eierkoeken met Zùsto

Ik heb onlangs een pak Zùsto gekocht. Dat is een suikervervanger met 75% minder calorieën dan gewone suiker, maar belooft wel dezelfde structuur te geven aan gebak en andere gerechten. Al verwittigt de verpakking wel dat het best niet rechtstreeks met boter in aanraking komt. Voor een klassieke quatre-quarts zou het dus niet ideaal zijn, toch niet als je die op traditionele wijze wil maken.

Toen ik een recept van eierkoeken zag passeren op internet, werd ik direct teruggekatapulteerd naar mijn jeugd. Die platte luchtige koeken, lekker zoet, soms wel als vieruurtje bij ons thuis. Ik denk dat we er zelfs soms een laagje boter op smeerden, excellente combinatie. Het was nog nooit bij me op gekomen om dit zelf te maken, en al helemaal geen idee dat het zo simpel was. Omdat er geen boter aan te pas komt, was het ideaal om die Zùsto (waarom dat accent? Toch altijd weer zoeken op dat toetsenbord) eens uit te proberen.

Het is heel gemakkelijk te maken en de kinderen kunnen goed meehelpen (of zelfs alleen maken als ze wat groter zijn). Lars was content dat hij de eitjes mocht breken en alles kon mixen. En ze hoeven maar 10 minuten in de oven. Tegen dat je de keuken opgeruimd hebt zijn ze al klaar en kan je lekker relaxen met een kopje koffie. En ja hoor, de smaak en de looks is dezelfde als dat ik mij herinner uit mijn kindertijd. Nostalgie…

Eierkoeken kan je heel gemakkelijk zelf maken

Ingrediënten

• 4 eieren
• 85 g amandelpoeder
• 50g tarwebloem (andere bloem om ze glutenvrij te maken lukt misschien ook wel)
• 2 theelepels bakpoeder
• 50g Zùsto
• 1 theelepel zeste van citroen
• snuifje zout

Werkwijze

1. Verwarm de oven op 180 graden.
2. Mix de 4 eieren met de Zùsto minstens 5 minuten tot dat je een luchtig mengsel hebt. Voeg de zeste van citroen eraan toe.
3. Meng het amandelpoeder, de bloem, het zout en het bakpoeder bij het eiermengsel en mix dit kort.
4. Maak platte hoopjes op een bakplaat met bakpapier en bak de eierkoeken 10 minuten in de oven. Laat ze wat afkoelen en haal ze voorzichtig van het bakpapier. Het papier blijft wat plakken, zoals het een echte eierkoek betaamt.

Lege kalender

Ik maak elk jaar een kalender met foto’s van het voorbije jaar, meestal gekoppeld aan de maand waarin ze getrokken zijn. Op de kalender van 2010 had ik op de voorpagina ‘hoera, het is 2020!’ gezet. Wat waren we blij toen 2019 gepasseerd was, voor ons persoonlijk een zwaar jaar, door medische problemen met Lars. De eerste helft van het jaar zaten we bijna wekelijks in het ziekenhuis met hem, voor onderzoeken, testen en zelfs kleine operaties (poliepen weg en buisjes in zijn oren). Uiteindelijk toch de juiste medicatie gevonden en de 2e helft van het jaar waren de zorgen al wat minder.

De voorpagina van onze kalender van 2020

Maar toch waren we blij dat dat jaar 2019 voorbij was. Een nieuw jaar met hopelijk minder zorgen, dat zag er toch naar uit. We hadden enkele optredens op het programma staan, ook de traditionele (traditie voor ons) festivals. We zouden zelfs onze jaarlijkse uitstap naar Wave Gotik Treffen in Leipzig combineren met een weekje Berlijn en Dresden, trip door het vroegere Oost-Duitsland dus. Nog even profiteren van de vrijheid zolang Lars nog niet schoolplichtig is. We zouden dat al plannen terwijl Lars in de 2e kleuterklas zat, moest er iets mislopen, dan heb we nog een jaar om het nog eens te proberen.

Ik moet niet veel uitleggen dat de trip en ook het festival niet doorging. Ook andere festivals en trips vielen in het water. Al hielden we ons wel vast aan dat ene weekend Keulen, 7 & 8 maart. Een weekendje zonder Lars, shoppen, concertje meepikken, van cultuur doen, gaan eten,… Het concert was van Mono Inc., het tweede van hun pas begonnen tournee. Er werd al extra handen gewassen, alcoholgel was mee, we hielden wat afstand (stonden achteraan in de concertzaal, niet tussen het volk vooraan), maar het ging nog door. De zanger lachte nog wat met dat Chinese virus, het lachen zal hem enkele dagen later toen de rest van hun tournee uitgesteld werd, wel vergaan zijn. Voor de rest was het opvallend rustig in Keulen, toch in het hotel en de omliggende hotels. We moesten zelfs in het aanpalende hotel (van dezelfde keten) gaan ontbijten, omdat het de moeite niet was voor het hotel om zelf ontbijt te voorzien. Voor ons betekende dat een groter buffet voor dezelfde prijs, wij content. Op zondag (8 maart) gingen we eindelijk eens het Ludwigmuseum bezoeken in Keulen. We zijn er al zo vaak gepasseerd, maar nog nooit bezocht (*schaamrood*). En hop, weer geluk, het was ‘internationale vrouwendag’ en ik mocht gratis binnen. Achteraf nog eens goed gaan eten in mijn vent zijn favoriete restaurant Mongo’s, we hadden het er goed van genomen. Gelukkig maar, want enkele dagen later was het helemaal gedaan met optredens, gaan eten, shoppen, musea doen of zelfs naar Duitsland gaan.

Ons laatste optreden van 2020 (en ook ongeveer enige)

In februari hadden we ook al een decadent pretparkweekend achter de rug. Rond de verjaardag van mijn man (15 februari) proberen we meestal op weekend te gaan. In 2020 was dat naar Nederland, Landalpark De Schatberg. Op vrijdag gingen we eerst naar de Efteling, ons favoriete pretpark waar het op een doordeweekse dag lekker rustig is. Op zondag kon Lars zich volledig uitleven in Mattel Play, tegen onze verblijfplaats, een indoorspeeltuin in thema van Bob De Bouwer, Thomas De Trein,… Voor maandag zochten we nog iets om te doen, gewoon onze valiezen pakken en direct naar huis rijden, daar hadden we geen zin in. Maar daar in de buurt (of onderweg) was er niets interessants open op een maandag in februari, geen museum of andere activiteit. Behalve Toverland, daar enkele kilometers daar vandaan. Twee pretparken én een binnenspeeltuin in 1 weekend vonden we eigenlijk een beetje teveel van het goede, maar achteraf zijn we toch content dat we het deden. Voor de rest van het jaar hebben we geen pretpark meer moeten doen, dus zo decadent was het uiteindelijk niet. En Lars had de tijd van zijn leven.

Decadent pretparkweekend

Ondertussen besef ik nog meer dat we moeten meepikken wat we kunnen, want het kan rap omslaan. We hebben volop genoten van die twee weekends, die pakken ze niet meer van ons af. En onze geplande trip Berlijn-Dresden-Leipzig ging uiteindelijk niet door natuurlijk, maar net voor onze jaarlijkse vakantie in Kell-am-See (ook al geboekt voor heel dat coronagedoe) werden de grenzen weer geopend. Normaal combineren we ons ‘groot’ verlof met een weekje weg en een weekje Gentse Feesten. Dat laatste was ook al afgelast en thuis hadden we (ik toch) ook al genoeg gezeten. Staycation is overschat, zeker als je al maanden thuiswerkt en door het goede weer in het voorjaar maximaal van je tuin kon genieten. We grapten al langer om nog eens terug naar het Zwarte Woud te gaan, waarom niet nog een extra trip aan ons weekje hangen? We waren er toch dichtbij en je moet grijpen wat er te grijpen valt, zeker in deze periode. Gelukkig nog net vooraleer het groene-oranje-rodezone-systeem ingevoerd werd. En zo werd het nog een extra mooie vakantie.

Zwarte woud, onverwacht bezocht in 2020

Dit nare jaar had nog een medisch staartje voor mij. In september belandde ik voor de eerste keer in het ziekenhuis met een ontsteking in mijn buik. Na enkele scans en onderzoeken viel het verdict voor de ‘grote operatie’. Mijn endometriosebeest stak weer de kop op en om van mogelijke volgende ontstekingen en andere ongemakken voorgoed verlost te zijn werd een hysterectomie voorgesteld. Ik wist wel dat dat er ooit in zat, dus in 2020 was het zover. Och ja, beter nu, nu dat er voor de rest toch niets te beleven valt: geen optredens (om naar te kijken of zelf te geven), geen repetities of andere feestjes. Nog net voor de 2e golf (oef) werd ik geopereerd, een openbuikoperatie, met minstens 2 maanden herstel. Het was zwaar en er waren wat complicaties (zoals ’s nachts met de ambulance op het spoed belanden met een geblokkeerde maag), maar ik ben nu wel bijna volledig hersteld en voel me inderdaad beter dan tevoren, zoals de dokter me beloofd had. In 2021 kan het alleen maar beter gaan.

Dus vorige week maakte ik een kalender voor 2021, net op tijd voor nieuwjaar, maar eigenlijk niet helemaal overtuigd, want waarom hebben we een kalender nodig? Veel is er nog niet gepland, behalve enkele doktersbezoeken. Ook de vulling van de kalender met foto’s van het voorbije jaar was maar povertjes. Zowel het voorjaar als het najaar beperkte de uitstapjes zich tot wandelingen (in de buurt, in het bos) en toen het mocht enkele keren naar Pairi Daiza. In de zomer had ik wel wat meer keuze en gelukkig hebben we net voor mijn operatie nog een leuk weekendje gehad in Zutendaal, opnieuw, carpe diem.

Onze kalender voor 2021 staat dus nog leeg, normaal vul ik direct de traditionele festivals in, de geplande concerten (zowel op als voor het podium), plannen we al weekendjes en staan er in januari veel nieuwjaarsdrinks en zo op het programma. De nieuwjaarsdrinks en -feesten een jaartje overslaan kan misschien geen kwaad, dan heb ik geen excuus om mijn gezond-eten-voornemen met de voeten te treden. Maar het is toch een raar gevoel voor iemand zoals ik, die graag alles gepland ziet. En vooral om iets te hebben om naar uit te kijken. Zal onze geplande Duitslandtrip van vorig jaar nu dit jaar wel kunnen doorgaan? De hotels konden we alvast verzetten naar dit jaar, maar nog langer?

Onze lege kalender in 2021

Een kalender vul je natuurlijk zelf, plannen kan je nog altijd maken, ook nu, al zijn er enkele beperkingen. Een familiefeest wordt vervangen door een raambezoek aan mijn pasgeboren metekind. We zullen wel eens meer een museum doen dit najaar, tegenwoordig moet je dat ook al vooraf plannen. En dat jaarlijkse weekendje in februari zal niet in Duitsland of Nederland zijn, maar aan onze Belgische kust, in een appartement met zicht op de zee. Voilà, al een beetje gevuld en we kunnen toch naar iets uitkijken. De rest van het jaar zal dan ook nog wel gevuld geraken…

Pompoenvlaai

In het najaar was de pompoenenoogst weer groot. Zelfs nu in januari ligt de laatste pompoen nog te wachten om geslacht te worden. Het was dus tijd om een nieuw receptje met pompoen uit te proberen voor de jaarlijkse pompoenavond met vrienden (concept: iedereen krijg op voorhand een pompoen en maakt een gerecht met pompoen, van soep, hoofdgerecht tot dessert).

Deze keer is het een soort vlaai geworden. Niet met peperkoek en speculoos, maar door de fijngemixte pompoenpuree, de bruine suiker en de speculooskruiden gaat het er toch sterk naar toe.

In december heb ik met de collega’s taart en cake gebakken voor het goede doel, deze ‘pompoenvlaai’ werd alleszins goed gesmaakt, vandaar dat het tijd was om het receptje te delen.

Ingrediënten voor 10 stuks

• 400 g pompoen
• 175 g donkere kandijsuiker
• 175 g (patisserie)boter
• 3 eieren
• 200 g zelfrijzend bakmeel
• 1 eetlepel speculooskruiden of 5-kruidenmix (kaneel, gember, kardemom, kruidnagel, nootmuskaat)

Werkwijze

1. Snij de pompoen in kleine blokjes en kook ze gaar in een beetje water. Dit kan in de microgolf of gewoon in een pot op het vuur. Giet het water af en mix alles goed fijn met een mixer of in een keukenrobot. Laat wat afkoelen.
2. Verwarm de oven op 170°C.
3. Mix de donkere suiker met de boter tot het luchtig is. Doe dit au bain marie (gewoon warm water en de mengkom in de pompbak), dan wordt de boter zachter en mengt alles gemakkelijker. Voeg 1 per 1 de eieren toe met de mixer en dan ook de pompoenpuree. Zeef het meel samen met de kruiden in de kom en roer alles voorzichtig om.
4. Bekleed een vorm (ik deed het in een braadslee, een lange cakevorm kan ook) met bakpapier en giet het deeg erin. Laat het 1 uur in de oven bakken, je krijgt geen kruimelige cake maar meer een vlaaistructuur.

Potlodenrol in herfstkleuren

De juf van Lars vraagt dat elke kleuter zijn eigen set kleurpotloden in een pennenzak meebrengt naar de klas. Een beetje raar, je verwacht toch dat er in de tweede kleuterklas genoeg kleurpotloden zijn. Maar kom, elk zijn eigen setje, dan leren ze ook voor iets te zorgen. Ik dacht al, gemakkelijk, ik heb nog een oude pennenzak van mij liggen met oude kleurpotloden, ideaal, die geef ik gewoon mee. Maar dat zijn zeshoekige de-een-al-wat-korter-dan-de-andere potloden en de juf vraagt om driehoekige lange exemplaren, om een betere grip te hebben. Dus dan op zoek gegaan naar driehoekje kleurpotloden, lang leve onlinewinkels die binnen de dag leveren!

Nu wou ik die splinternieuwe kleurpotloden toch niet zomaar in een oude pennenzak van mij steken (trouwens wat moet ik dan met die oude kleurpotloden doen die al 30 jaar in die pennenzak wonen?). Dus maar zelf achter het naaimachine gekropen, maar in plaats van een pennenzak maakte ik een potlodenrol. Dat bespaarde mij weer wat gepruts met een rits en veel prutswerk om het in elkaar te steken (alles voor het gemak). Trouwens, een potlodenrol kan je mooi openleggen, je ziet direct je kleurtjes, veel handiger.

Voor het patroon heb ik bij Made by Mazella inspiratie opgedaan, enkel wel nog wat langer gemaakt, want het moesten ‘lange’ potloden zijn. In plaats van touwtjes of een elastiek werkte ik met velcro. Bij het oprollen is het zo direct gesloten, geen gedoe met knopen leggen. De stofjes heeft Lars zelf gekozen uit mijn doos met overschotjes, hij is precies zelf al in het herfstthema met eekhoorntjes en vogeltjes. De slijper kreeg ik niet direct in een vakje (was nogal lomp), maar met een extra stuk elastiek zit hij ook vast in de rol. Lars was trots om hem te vullen met de potloden en mee te nemen naar school. Hopelijk zien we het nog terug op het einde van het schooljaar. Aan de naamtekening zal het niet liggen, op elk potlood is er plaats om de naam te schrijven. Al ben ik wel blij dat Lars een korte naam heeft 🙂

 

Dag mama meisje, hier ben ik weer

Ondertussen al weer een jaar geleden sinds mijn vorige bericht. Zeven jaar is het nu dat je er niet meer bent, en dat doet nog altijd pijn. Die eerste week van september blijft toch een moeilijke. Dat begint meestal met Zonnebeke kermis, waar ik nog altijd mee help met de fanfare, wel met een dubbel gevoel. Ik keer graag terug naar mijn roots, de kermis en onze bar in het Park is het moment om vrienden terug te zien, kennissen, buren, al dan niet van lang geleden. Maar ik word ook altijd teruggekatapulteerd naar 7 jaar terug, één van de weinige keren dat ik niet kon helpen in het kasteelpark, ik wou bij jou blijven, al zijn we wel incognito naar het vuurwerk komen kijken, een momentje om te koesteren. En hoe leuk het ook is om oude kennissen te zien, sommige zijn ook sterk gelinkt met jullie, en rapen al eens herinneringen op. Maar me hier van afsluiten en Zonnebeke vermijden in die periode, dat wil ik ook niet, blijft toch wel mijn heimat.

De eerste week van september is dus een moeilijke. Omdat ik bewust of onbewust toch wel met jou in mijn achterhoofd zit, het raakt me dieper dan ik denk. En ook omdat het ‘gewone leven’ weer begint met naar school gaan voor Lars, gaan werken met de gebruikelijke vergaderingen, ochtend- en avondroutine,… De vrijheid en spontaniteit van de vakantie zoals last minute beslissen om naar Parkkaffee te gaan, zwemmen in de Blaarmeersen met Annelien op warme dagen, (bijna) elk weekend festival (of ‘feesten’), is gepasseerd. Dat alles maakt me een beetje moedeloos, ik ben nog niet klaar voor die herfst en de koude regenachtige dagen die er aan komen.

Ondertussen is je kleinzoon Lars 4 jaar geworden, hij gaat al naar de 2e kleuterklas. Op zijn verjaardagsfeestje hebben je 4 kleinkinderen heel de namiddag samen geravot, samen met zijn vieren of per twee of drie, naargelang ze zin hadden, ook de oudste samen met de jongste. Je zou er heel erg van genoten hebben om ze zo bezig te zien. Ze kunnen het prima met elkaar vinden, je zou er trots op zijn.

Lars is ook een flinke jongen  geworden, altijd vrolijk, enthousiast voor wat hij ook doet. Op zaterdagmorgen gaat hij nu naar de turnles, hier in de sporthal achter de hoek. Zaterdag was de eerste keer, op zijn fietsje reed hij er naar toe en na de les: ‘dat was superleuk’. Dat zit dus goed voor de rest van het jaar. Waar hij ook naar toe gaat, de vakantie-opvang, school of zelfs zijn eerste verjaardagsfeestje bij een vriendinnetje, altijd gaat hij er met de glimlach naar toe, daar ben ik als moeder echt trots op. En ik laat hem ook met een gerust hart ergens achter.

De gedachte aan mijn vrolijk ventje stemt me toch al wat milder, ondanks dat het al vroeger donker wordt en de nachten kouder worden. Maar misschien moet ik me maar overgeven aan die herfst met een lekkere thuisgekweekte wortelpompoensoep en een nieuw breiwerk opzetten voor die koude avonden.

hdrpl

Dag mama meisje, Lars is 3 jaar geworden

Zes jaar is het ondertussen, al een hele tijd, kan het bijna niet geloven dat het al zo lang is. Het lijkt zo lang niet, nochtans is er in 6 jaar tijd veel gebeurd. Donkere periodes, maar het laatste jaar toch vooral meer opklaringen dan regenbuien. En dan spreek ik nog niet over die mooie warme zomer, zonder een druppel regen (toch in de eerste weken) die we hier gehad hebben. We hebben er goed van genoten, dat is toch één iets dat we geleerd hebben uit die donkere periode: geniet met volle teugen van het leven!

Jouw (of laat ik beter zeggen jullie) kleinzoon is vorige week 3 jaar geworden. En hij kreeg voor zijn verjaardag een heus piratenfeest, compleet met piratenvlag en versiering met doodskoppen. Ik had voor hem zelfs een piratenkostuumpje gevonden. Niet zelfgemaakt, daar had ik de tijd en het patroon niet voor. Hij heeft de hele namiddag als kleine piraat rondgehost en met zijn neefjes en nichtje in de tuin gespeeld. Ook ik ben de verkleedkoffer ingedoken en vond nog een passende bloes. Eentje die jij nog maakte, die wijd uitloopt van onderen, met stukken kant en frullekes tussen en verlengde manchetten in kant. Een beetje ambetant, ik moest opletten dat mijn manchetten niet in de verjaardagstaart hingen, maar perfect voor een piratenfeest. En ik ben er zeker van, die bloes zal me wel nog eens van pas komen. Ik zag ze vorig weekend ook terugkeren op foto’s van de speelpleinwerking van 20 jaar geleden.

Lars is ondertussen uitgegroeid tot een flinke jongen die zelf zijn boterhammen smeert, alleen zijn tanden poetst en zichzelf wast. Met nog wat aanwijzingen van zijn mama, maar toch, hij wil het vooral zelf kunnen. Hij lacht graag, is heel sociaal (van wie zou hij dat hebben?), is er altijd graag bij (misschien heeft hij dat toch van zijn mama mee). Deze zomer bracht hij enkele dagen door bij oma (Dirk zijn moeder, jullie zijn meme en pepe die hij kent van de foto) en met neefje Briek en nichtje Jaklien, bleef een keer slapen bij jouw zus Mia (en dat vond iedereen plezant), op reis met ons naar Kell am See en naar de Gentse Feesten. Hij ging naar de onthaalmoeder en volgde zelfs zijn eerste kampje, een knutselkamp op zijn school. En alles deed hij heel graag, hij vindt alles leuk, hij zegt het dan ook: ‘dat was leuk, hé’. Op reis gaan, dat associeert hij nu met Bollo de Beer, die voor animatie zorgde op het bungalowpark. En Gentse Feesten dat is: bus nemen naar feestje en (mu)ziekje luisteren. Groot was de teleurstelling toen hij nog eens in Gent kwam zonder de Feesten, al maakt een frozen yoghurt (voor hem een ‘ijsje) bij Moochie ook veel goed.

Gisteren mocht hij weer naar school, hij ging al sinds de paasvakantie naar de peuterklas. En nu zit hij in de eerste kleuterklas bij Juf Lynn, hij was er al heel de zomer over bezig. Hij was heel enthousiast, wel een klein beetje teleurgesteld toen bleek dat het springkasteel van het knutselkampje in de zomer er niet meer stond. Maar hij ging flink zitten op de bank naast de andere kindjes in zijn klas en was heel content dat hij zijn vriendjes van vorig schooljaar terugzag. Toen ik hem ging ophalen vertelde ronduit over wat hij allemaal gedaan had, om dan thuis toch al vlug in de zetel te sneuvelen. De eerste schooldag was nogal uitputtend.

Vrijdag, laatste dag van de vakantie, ben ik met Lars met ons tweetjes naar het Boudewijnpark geweest in Brugge (ja, dat moet er altijd bij, niet te verwarren met het Boudewijnpark in Zonnebeke). Zonder stress, zonder dat we ons moesten opjagen, gewoon doen wat Lars zin in had. En al was dat 3 keer na elkaar op de oldtimers of 2 keer dezelfde dolfijnenshow zien, geen probleem, we hebben een hele leuke mama-zoondag gehad. Alleen bij de piratenboot heb ik zijn enthousiasme moeten inperken, 1 keer op de boot was al niet goed voor mijn maag (vroeger kon ik daar beter tegen), enkele keren na elkaar zou niet goedkomen. Zijn gezichtje toen hij nog eens de dolfijnen zag springen en tuimelingen maken, zalig. Ik hoop dat ik dat nog vaak kan zien.

En met mij gaat het ook wel goed. Na de moeilijke jaren is de rust teruggekeerd, de (chronische) zorgen die we afgelopen jaren hadden zijn verdwenen. We wonen in een heel leuk huis in Drongen, met een grote tuin en veel licht. Een beetje verder van de stad, maar nog altijd te doen met bus of fiets. Ik heb eindelijk de moed gevonden, gesteund door jullie andere dochter, om weer wat gezonder te gaan leven (niet dat ik zo ongezond bezig was, maar ik wou toch weer op mijn oude gewicht geraken). Mijn zwangerschapskilo’s ben ik nu eindelijk kwijt, een deel van de hormonenkilo’s die ik voor de zwangerschap verzamelde ook al. Ik voel me beter in mijn vel, al blijft het een eeuwige strijd tegen het gewicht, dat weet jij ook. Maar ik probeer gezond te leven, veel te bewegen en ook te genieten.

 

2 jaar Larseman

Onze Larseman is 2 jaartjes geworden, eigenlijk al anderhalve maand geleden, maar het kwam er nog niet eerder van om er eens iets over te schrijven. Het is al een echt meneertje, wil steeds zelfstandiger worden. Eten… alleen als ik het zelf mag doen. Bad nemen… ik was mezelf, enkel nog wat aanwijzingen waar ik moet wrijven. Moest hij nu ook nog eens zelf zijn pamper aan doen… Maar nee, dat is tegenwoordig een gevecht want stil liggen, daar doet meneer niet aan mee. Het potje staat klaar, maar zo zelfstandig wil hij dan wel nog weer niet worden.

En steeds meer babbelen. Dingen benoemen: de hele zoo en boerderijdieren passeren de revue, met de nodige geluidjes erachter. Op terugweg van het werk/onthaalmoeder stoppen we altijd eerst bij de paardjes (‘Hiiiiiiii’) en daarna passeren we de koeien. En dan gaat het heel luid van ‘Beu’, ik denk dat ze het op Drongenplein ook horen. Nu zijn ook alle voertuigen aan de beurt: piti (fiets), auto, trein (ja ook die komen we elke dag tegen op weg naar en van de onthaalmoeder), bus. De bus vindt hij wel fijn (we gaan af en toe met de bus naar de stad), tegenwoordig gaat hij zelf in zijn buggy zitten om met de bus te kunnen weggaan. En hij kent alle tekenfilmpjes op Ketnet of BabyTV, Bumba en Kaatje noemt hij bij naam, maar ook van de andere figuren kent hij de naam, als is het soms zijn eigen uitgevonden naam. Ja, waarschijnlijk kijkt hij teveel televisie…

‘Helpen’, dat wil hij ook al doen. Als we met de fiets thuiskomen, is het van ‘helpen’ en dan duwt hij achteraan de fiets het kot mee binnen. Toen ik onlangs groentjes stond te wassen, wou hij ook ‘helpen’ en zo heeft hij flink alle sla uit het water gevist. De ramen helpen lappen is natuurlijk ook wel leuk, dat hij extra met water kon spatten en zo van top tot teen nat was, maakte het extra plezant. Soms vertraagt het de boel natuurlijk ook, als ik de bladeren in de tuin wil samenvegen wil hij ook ‘helpen’, en in plaats van de bladeren op te rapen en in de ton te doen, pakt hij de grote hark en geeft hem niet meer af, zo geraak ik natuurlijk geen meter verder. Of in plaats van de wasspelden aan te geven keert hij de hele mand uit in het gras. Maar meestal doet hij echt wel zijn best om te helpen zoals de auto uitladen, opruimen,… ik ben benieuwd of dit zal blijven duren.

En natuurlijk komt zijn eigen willetje boven. Wenen als hij zijn gedacht niet krijgt, weglopen, zeker niet aan het handje blijven lopen, met heel veel moeite hem in de autostoel steken (op sommige momenten). Maar al bij al mogen we niet klagen, hij smijt zichzelf niet echt op de grond, hij blijft niet mokken. Hij is meestal zelfs heel lief en eigenlijk altijd vrolijk. Als ik hem ophaal bij de onthaalmoeder vliegt hij om mijn nek, krijg ik duizend knuffels. Als zijn papa thuiskomt staat hij te springen van plezier. Het is zo’n een lief ventje en heel plezant om te zien hoe hij bijleert, woordjes, maar ook maniertjes. Ben al curieus wat het morgen weer zal zijn.

 

 

Fris courgetteslaatje

Een hete zomerdag en je komt net te laat thuis van het werk en net iets te ver gefietst in die hitte. Niet veel zin om te beginnen koken, dus ging het ‘koude pla’ worden, met tomate-crevette, gerookte zalm, gekookt eitje en vooral veel groentjes. Alleen was onze rauwe groentenvoorraad beperkt tot sla uit de tuin, tomaten uit de tuin van de schoonmoeder en wortelen uit de winkel, een constante in onze groentela.

Maar ik had ook nog een courgette uit de eigen moestuin. Ja, sinds dat we een huis met een tuin hebben is mijn man begonnen moestuinieren. Dus zitten we af en toe met een grote hoeveelheid van bepaalde groenten: veel spinazie, grote courgettes, rode kool, rucola, boontjes,… Een nieuwe diepvries hadden we dus ook van doen, onze oude met slechts 3 lades zat al propvol. Ondertussen zitten er al verschillende porties groenten in en er zullen er nog volgen, want een tweede spinanziemoment is op komst, nog enkele rode kolen, nog veel koolrabi. En dus ook nog courgette, dat gelukkig lang bewaart in de frigo.

Twee weken geleden had ik al eens geëxperimenteerd met een courgetteslaatje, maar er zat wat te weinig smaak, dus stond ik wat te twijfelen of ik het opnieuw ging proberen. Maar met voldoende kruiding (misschien wat verse munt uit de hof?) zou het toch moeten lukken. Naast de munt nog bieslook, en citroen om het lekker fris te maken. Van onze buurvrouw kregen we hazelnoten, uit haar tuin. Dat geeft een lekkere crunch in het slaatje, een ideaal bijgerechtje voor de barbecue of de ‘koude pla’.

Ingrediënten

• 1 kleine courgette
• 1 eetlepel citroensap
• 1 eetlepel olijfolie
• 1 eetlepel gesnipperde munt
• 1 eetlepel gesnipperde bieslook
• peper en zout
• 1 handvol hazelnoten

Werkwijze

1. Schil de courgette en rasp hem
2. Besprenkel de courgette met citroensap en olijfolie. Meng de munt en de bieslook erdoor, kruid af met peper en zout.
3. Hak de hazelnoten in stukken en meg ze onder de courgette, en meer hoeft dat niet te zijn.

 

Hoofdstuk afgesloten, ouderlijk huis verkocht

Eigenlijk niet zomaar een hoofdstuk, zeg maar een belangrijk deel van mijn leven. Het huis dat bijna 40 jaar mijn thuis was, Foreststraat 25 in Zonnebeke, is verkocht. Al heb ik hier in Drongen (en daarvoor in Gent) ook een thuis, je ouderlijk huis is het toch het langst van al geweest en gebleven. We zijn er opgegroeid, kende heel veel goeie momenten, mooie herinneringen en ook wel enkele pijnlijke de afgelopen jaren. Maar toch was het al die jaren een plek die me geborgenheid en veiligheid bood, en waar ik af en toe kon mijn toevlucht nemen, soms zelfs eens ontsnappen aan het drukke leven in Gent.

Enkele jaren geleden, de laatste foto met de vele bloemen door mijn vader zelf gekweekt, geplant en onderhouden

Ik heb er altijd graag gewoond, in een rustige straat met een heel bos achter ons. Velen vroegen of ik schrik had om ’s avonds nog buiten te komen. Schrik heb ik nooit gehad, ook niet toen ik midden van de nacht van café op mijn eentje naar huis wandelde. Je kent niet anders, waarom zou je dan schrik krijgen. Ja, we woonden er mooi, al heb ik ook altijd dat mijn vader en mijn moeder de eindjes aan elkaar moest knopen om alles rond te krijgen. Hun huis (en hun kinderen) was hun enige rijkdom, al kwamen we wel nooit iets te kort, we mochten alledrie gaan studeren, breed hadden we het toch niet.

Uren hebben we in de tuin gespeeld, rond het huis gecrost, met de buren gespeeld, op de schommel, in de zandbak. Binnen ook, we konden met Lego, Playmobil en onze Barbie’s de hele tafel in de living inpalmen, soms voor dagen aan een stuk. En dat mocht ook, er mocht geleefd worden in ons huis, het mocht overhoop liggen, we mochten er kind zijn. Studeren hebben we er op alle mogelijke plekken gedaan: in de living, de keuken, boven in de dakkapel tot zelfs in de badkamer, de enige kamer boven met verwarming. Onze slaapkamers (die ik deelde met mijn zus) maakte de verschillende fases mee, en ja, hing in onze puberjaren vol met posters van tieneridolen. De nieuwe eigenaars krijgen een deur erbij met nog stickers van Beverly Hills 90210.

Je ouderlijk huis leegmaken is niet gemakkelijk, je moet veel keuzes maken: wat houden we? Wat gooien we weg? Wie wilt wat? Wie heeft de meeste opslagruimte voor sommige dingen die we toch niet willen weggooien? Mijn moeder was een verzamelaar, ze hield alles bij, stof, breiwol, naaigerief, speelgoed, zelfs kapot speelgoed,… We hadden enkele jaren geleden gelukkig al veel opgeruimd, maar er bleef nog altijd veel over. Dat verzamelen heeft ook zijn goede kanten, een groot deel van ons speelgoed kunnen we, mits een grondige wasbeurt, doorgeven aan onze eigen kinderen. Zo heeft Lars al 1 van mijn poppen tot zijn ‘baby’ uitgeroepen, gaat hij op stap met mijn oude poppenkinderwagen en kan hij zijn ‘baby’ allerlei door mijn moeder op maat gemaakte kleertjes aantrekken.

 

Op enkele zonnige dagen in de vakantie is operatie ‘Playmobil’ uitgevoerd: grote stukken in de wasmachine, kleine stukken met de hand wassen en in de zon laten drogen. Zo vond ik dan Lars, mooi zittend aan de tuintafel waarop alles lag te drogen, met onze oude Playmobil aan het spelen. Ons speelgoed krijgt een tweede leven, vorige week kwam onze oude duplotrein ook al boven.

Van mijn moeder heb ik nog heel wat naaigerief meegenomen, voornamelijk de dozen waarin zij haar naaigerief bewaarde. Zo zit ze ook nog een beetje hier binnen. En uit de tuin heb ik nog wat bloembollen kunnen recupereren. Ik heb ze geplant in een bloemperkje, ben benieuwd wat het zal geven in het voorjaar. Het zijn maar kleine dingen, maar met oh zo grote betekenis.

Het zijn moeilijke jaren geweest en ook nu, met de verkoop van het huis, heb ik het lastiger dan gedacht. Er zullen nog moeilijke momenten komen, maar hopelijk blijven we nu even gespaard van het onheil en alles wat eruit volgt. En kunnen we genieten van het leven. Zondag wordt onze zoon 2 jaar, en dat mag gevierd worden, ons lieve ventje en klein wonder.

 

Dag mama meisje (deel 4)

Hier ben ik weer, ondertussen wel al enkele dagen na moederdag. Ook dit jaar weer met een dubbel gevoel gepasseerd. Enerzijds krijg ik zelf (kartonnen) bloemetjes, door mijn zoon eigenhandig geschilderd en anderzijds koop ik bloemetjes om op jouw graf te zetten. Eigenlijk jullie graf, want jullie zijn er nu weer samen. En ook dat doet raar.

 

 

Maar niet alleen op moederdag overvalt me dat dubbel gevoel. Ook vandaag had ik het
weer voor. Het is een zomerse dag, dus trok ik met Lars, na zijn middagdutje naar de Blaarmeersen. Supergemakkelijk nu we in Drongen wonen, een kwartiertje fietsen en we zijn er. En Lars heeft hem goed geamuseerd. Eerst nog wat twijfelachtig, hij moest wennen aan het zand en het water dat niet zoals in het zwembad lekker warm is. Maar hij was er rap voor gewonnen. Eerst een beetje in het zand ploeteren en dan toch voorzichtjes naar het water trekken. De lok van het water kon hij niet weerstaan, net als zijn moeder vroeger (en nu nog). En hup, het volgende moment stond ik, met mijn zoon in de ene hand en mijn kleed ophouden met mijn andere hand. Net zoals jij vroeger toen we naar de zee gingen (en we gingen vaak). En daarna jouw voeten begraven in het zand, en ook dat deed Lars vandaag. En dan overviel mij een moment van opperste gelukzaligheid, in zo iets kleins, onnozels. Maar het feit dat er iemand is, die net zoals ik bij jou, bij mij dezelfde dingen doet, maakt me zo gelukkig.

Mama meisje en ook pa, je zou weer heel trots zijn, er is nog een kleinkind bijgekomen,

Hier met tante Mia nog een toertje rond het ouderlijk huis

Odil. Gijsbrecht is ook papa geworden. Jullie hebben nu al 4 kleinkinderen, 1 meisje en 3 jongetjes. Ik zie de 3 neefjes al achter elkaar crossen in de tuin. Jammer genoeg niet meer in jullie tuin, dat mochten jullie niet meer meemaken

Gelukkig kan Lars rond crossen in onze (nieuwe) tuin. Er is nog wat werk aan om alles proper te krijgen, en pa, wat mis ik toch jouw raad en groene handen. Dirk probeert wel wat te boeren, in zijn moestuintje, volgende week eten we spinazie uit de eigen hof. En ik zou graag veel bloemen zetten, zoals vroeger in jouw tuin, maar voorlopig ben ik vooral bezig met onkruid wieden, amai, dat is een werk. Nu weet ik waarom jij uren in de tuin bezig was. Maar dat was ook je tweede leven en je was er zo trots op.

Mama meisje, je zou me niet geloven, maar ik heb een overlock gekocht. Dat had je nooit verwacht van mij, he? Maar ik ben er heel content mee. Ik maak truien voor mezelf, broekjes en shortjes voor Lars of zelfs gordijnen, met veel prutswerk. Ik volg af een toe een workshop en heb zo al een tipi gemaakt, waar Lars graag in speelt. Ik ben zelfs bezig
met het maken van een hemdje voor Lars, wie had dat ooit gedacht dat ik dat zou kunnen? En al heb ik nooit een basiscursus naaien gevolgd, ik heb meer dan de basis van jou meegekregen. De handelingen om patronen te tekenen, speldjes vast te zetten, inzicht,… dat heb ik allemaal van jou. Misschien niet zo perfect, je mag niet te dicht kijken, maar van ver ziet het er goed uit. Niets is plezanter dan je kindje te zien rondlopen in een eigen creactie. Als ik naai voel ik je altijd dichtbij, zo maak je nog altijd deel uit van mijn leven.